Maciej Smoleń | Urbex

Wkraczam na scenę poruszającego spektaklu . Występując z perspektywy obserwatora, jestem jednocześnie podmiotem procesu przemijania. Doświadczam czystego oglądu rzeczywistości, zastanej w procesie jej zmierzchu . Jak z czytaniem tekstu, który zawiesza istnienie codzienności , a kiedy kończy się lektura, tekst oraz rzeczywistość to już tylko wspomnienie . Urbex to również specyficzna obecność innych ludzi. Wspólna wyprawa z Przyjacielem. Rozmowy z innymi eksploratorami. Intymny świat bezdomnych. Mrówcza praca złomiarzy. Artystyczna ingerencja grafficiarzy. Postępująca aktywność dewastatorów. Patrole pracowników ochrony . Na każdym kroku odczuwalna jest również obecność tych pierwszych, tych którzy nigdy już tutaj nie wrócą . W tym zanikającym świecie ludzie są bardzo blisko. [Notatka z 2018.03.28]